Ανεμόγερτος

Βιβλία / Κριτικές / Ελληνική Λογοτεχνία

Ο Ανεμόγερτος είναι ένα μυθιστόρημα γεμάτο τρυφερότητα που, άλλοτε κωμικά και άλλοτε τραγικά, εξιστορεί τον αγώνα ενός ανθρώπου να αναμετρηθεί με την αδικία, να ζυγίσει τις δυνάμεις του και να προχωρήσει τη ζωή του. Αποτελεί καταγραφή βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα και μιλάει για την παγίδα των προσδοκιών, τις συνέπειες ενός κρυμμένου τραύματος και τη διατήρηση της ελπίδας.
Ο ήρωας αυτού του βιβλίου είναι ένας άνθρωπος που βίωσε την απώλεια και την ολοκληρωτική καταστροφή των ονείρων του. Όταν συνέβη αυτό, αναγκάστηκε να αποδεχτεί την ήττα του –κάτι που θα μπορούσε να τον τρελάνει και εν μέρει το κατάφερε–, ενώ υπομένοντας τον πόνο του, κατέφυγε σε μια άλλη πραγματικότητα ώστε να μπορέσει να ζήσει. Στην πορεία, αναμετρήθηκε με δεκάδες ατυχίες που του συνέβησαν, γνώρισε απίθανους τύπους (φίλους μα και εχθρούς) και όλο αυτό τον δίδαξε πώς να διαχειριστεί τον εαυτό του, το τραύμα του, τις αλλεπάλληλες κρίσεις πανικού και την κατάθλιψη.
Ένα βιβλίο που εξυμνεί τη ζωή και μιλά για όλες εκείνες τις φορές που αδικούμαστε, γονατίζουμε, και σηκωνόμαστε πάλι στα πόδια μας ώστε να κερδίσουμε μια επόμενη μάχη.

Η κριτική μας

Η πένα του κυρίου Τζιτζικάκη σε αυτό το ρεαλιστικό, θα έλεγα, μυθιστόρημα, είναι καλύτερη από κάθε άλλη φορά. Όχι απλώς εκφράζει αμεσότητα, αλλά έχει κανείς την αίσθηση πως βρίσκεται ο ίδιος απέναντί μας και ακούμε την ίδια του τη φωνή να μας διηγείται όλα αυτά. Το γεγονός πως μπορεί αρκετές φορές και καταφέρνει να αυτοσαρκάζεται, είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο.
Δεν παραδίδει μόνο ένα μάθημα ζωής, απλώνει μπροστά μας την ίδια τη ζωή, τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα. Πολύ πιθανόν μερικοί από σας να αναρωτηθούν, μα γιατί να γράψει κάτι τόσο προσωπικό, όπως τον «Ανεμόγερτο»;
Ο λαός μας δε λέει «Μοιρασμένη χαρά είναι διπλή χαρά, και η μοιρασμένη στεναχώρια είναι μισή στενοχώρια»; Πολύ σοφός ο λαός μας, αλλά γιατί πρέπει να φτάνουμε στη πολυθρόνα του ψυχολόγου για να το διαπιστώσουμε αυτό;
Πόσοι από μας έχουμε τα κότσια να πετάξουμε τις παρωπίδες μας, να καθίσουμε απέναντί μας, στη πολυθρόνα του ψυχολόγου τον εαυτό μας και να κάνουμε – όχι αυτοκριτική, η λέξη αυτή μπορεί να θεωρηθεί ισοπεδωτική – μια σωστή αυτοαξιολόγηση των πεπραγμένων μας;
Και γιατί να φοβόμαστε να είμαστε ειλικρινής με τον εαυτό μας; Άνθρωποι είμαστε, λάθη κάνουμε, ήττες βιώνουμε, αρκεί να τα συνειδητοποιούμε, να τα παραδεχόμαστε και να μπορούμε, με αξιοπρέπεια, να διορθώσουμε ό,τι φταίει, γιατί μπορεί να φταίμε κι εμείς. Αν μη τι άλλο μας αξίζει να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, και να πάψουμε να είμαστε ελαστικοί με τον εαυτό μας και αυστηροί με τους άλλους.
Αν το καλοσκεφτούμε, πόσο όμοια ή έστω παρόμοια προβλήματα μπορεί να αντιμετωπίζουμε κι εμείς. Και ποιος δεν έχει αντιμετωπίσει, έστω και μια φορά στη ζωή του, μια κρίση πανικού ή μια κρίση άγχους; Και τα ψυχοσωματικά νοσήματα νομίζω πως είναι πολύ γνωστά σε όλους μας.
Κακά τα ψέματα, κανείς μας δεν τρέχει στην ουσία, και μάλιστα τέτοια εποχή, ξένοιαστος και ευτυχισμένος σε καταπράσινα λιβάδια.
Δεν είναι ένα απλό βιβλίο, και δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αντιμετωπιστεί σαν ένα απλό μυθιστόρημα. Περιέχει μπόλικο υλικό για προβληματισμό. Αξίζει να ανατρέξει κανείς σε αυτό παραπάνω από μια φορά.
Η ζωή είναι σκληρή αλλά και γλυκιά συνάμα. Οι δυσκολίες της ζωής είναι σαν το φύσημα του ανέμου που προσπαθεί να μας λυγίσει, να μας σπάσει. Για να μην συμβεί κάτι τέτοιο, και να παραμείνουμε απλά και μόνο «ανεμόγερτοι», πρέπει να δούμε τις δυσκολίες κατάματα, να βρούμε τη δύναμη να τις αντιμετωπίσουμε με το κεφάλι ψηλά και με αισιοδοξία. Γιατί τελικά τη δύναμη την έχουμε όλοι μας μέσα μας. Μένει να την ανακαλύψουμε.
Κύριε Τζιτζικάκη, σας ευχαριστούμε που αλήθειες σας γίνονται αφορμή να ανακαλύψουμε τη δική μας.