Η ΟΡΓΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Βιβλία / Κριτικές / Μυθιστόρημα

Στα χρόνια της πανδημίας του 2020, δύο νέοι άνθρωποι ζουν στην Αθήνα, επιδιώκοντας να βρουν τις ισορροπίες τους και αναζητώντας την πολυπόθητη ευτυχία. Η Βερονίκη εργάζεται στο Δημόσιο, ενώ κατάγεται από την Κέρκυρα, την οποία επισκέπτεται σχεδόν κάθε καλοκαίρι. Ο Θεόκλητος δραστηριοποιείται στον τραπεζικό τομέα κι έχει καταγωγή από το Ρέθυμνο. Οι πορείες τους είναι διαφορετικές και ανεξάρτητες, ενώ η δυσεύρετη αληθινή αγάπη αποτελεί ακόμα άπιαστο όνειρο γι’ αυτούς. Όμως η Μοίρα θα διασταυρώσει ανέλπιστα τα μονοπάτια τους και θα καθορίσει με απροσδόκητο τρόπο τις ζωές τους. Το μέλλον τους μοιάζει άδηλο, αλλά οι στιγμές ευτυχίας που αυτό τους επιφυλάσσει είναι εκεί και περιμένουν να τις διεκδικήσουν.
Η χαρισματική συγγραφέας εμπνέεται από πραγματικές καταστάσεις, ενώ φέρνει στο φως γεγονότα του παρελθόντος, καθώς και τον τρόπο που αυτά επηρέασαν την ανθρωπότητα ανά τους αιώνες. Μπορεί άραγε ο άνθρωπος να ξεπεράσει τον έμφυτο φόβο του για την οργή του χρόνου και να διεκδικήσει την πολύτιμη αν και παροδική ευτυχία που του αναλογεί;
Ένα μυθιστόρημα πολυπρόσωπο, καθηλωτικό και συγκινητικό, που μας παρασύρει να ταξιδέψουμε στον χρόνο και να δούμε την ανεκτίμητη ζωή μας με πιο καθάριο βλέμμα.

Η κριτική μας

Ό,τι και να πει κανείς για αυτό το βιβλίο, είναι πραγματικά λίγο!

Η ΟΡΓΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ. Η αλήθεια είναι πως, ανάλογα με το τι αντιμετωπίζουμε στη ζωή μας, ή στην καθημερινότητά μας, το πέρασμα του χρόνου μπορεί να λογιστεί σαν κατάρα ή σαν ευλογία. Ο κάθε άνθρωπος δίνει τη δική του ερμηνεία.

Σε αυτή την ιστορία, η οποία είναι εμπνευσμένη από πραγματικά γεγονότα, έχει ως χρονική αφετηρία την έναρξη της πανδημίας του κορονοϊού. Αν και στην αρχή της πρώτης καραντίνας είχαμε την εντύπωση πως έφερε πολλά άτομα και οικογένειες πολύ κοντά, στη συνέχεια έφερε στην επιφάνεια αντικρουόμενα συναισθήματα που κατά συνέπεια έφεραν διχασμό και οδήγησαν στην πορεία σε εκρηκτικές καταστάσεις. Τα απόνερα αυτής της χρονικής περιόδου τα βιώνουμε και σήμερα, και θα τα βιώνουμε πολύ καιρό ακόμα, γιατί σε πολλές περιπτώσεις οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων έχουν διαταραχθεί και έχουν γίνει απάνθρωπες. Η ψυχολογία των περισσοτέρων έχει αλλάξει. Κι όσο περισσότερο περνά ο καιρός, αυτές οι αλλαγές που βιώνουμε όλοι μας, γίνονται οριστικές.

Αυτό που μας έδωσε η πανδημία να καταλάβουμε, και με άγριο τρόπο μάλιστα, πως έχουμε μόνο το σήμερα κι αυτό ίσως όχι ολόκληρο.

Μια πολυπρόσωπη ιστορία αλλά σε τριτοπρόσωπη γραφή, ένα αφήγημα δε, που πατάει απόλυτα στο σήμερα και είναι παράλληλα προσγειωμένη, με τόσο, όσο χρειάζεται συναίσθημα και συγκίνηση, και γεμάτο ουσία παράλληλα.

Η συγγραφέας με την εξαιρετική πένα της, δεν μένει μόνο στο παρόν, αλλά τολμάει να ανοίξει την αφήγησή της χρονικά στο μέλλον.

Ο επίλογος του βιβλίου είναι πολύ αισιόδοξο. Μια αναγκαία ανάσα σε όσα προβλήματα αντιμετωπίζουμε. Στο κάτω κάτω, ό,τι μας χρωστάει η ζωή, μας το δίνει.

Θα κλείσω με μια φράση της κυρίας Βουζουνεράκη: «Αν όλοι προσπαθούσαμε λίγο παραπάνω, χωρίς να μας νοιάζει μονάχα ο εαυτός μας, θα είχαμε διαφορετική πορεία και εξέλιξη.»

Και η ζωή συνεχίζεται ….