Ο ΛΟΥΣΗΡΟΣ

Βιβλία / Κριτικές / Ελληνική Λογοτεχνία

“ΛΟΥΣΗΡΟΣ“, ένα μυθιστόρημα γεμάτο μυστήριο, πάθος, ένταση και με μια πλοκή που συναρπάζει τον αναγνώστη χάρη στην άψογη τεχνική του, με την οποία ο συγγραφέας καταφέρνει να συνδυάσει την έκφραση μιας μυστικής και βιωματικής εμπειρίας με τις εικόνες ενός κόσμου που αλλάζει με ποικίλους τρόπους. Οι ήρωές του -ο Αντώνης, η Σάρα, ο Στέφανος, η Ραλλού- είναι πρόσωπα που διακρίνονται είτε για έναν αφελή ενθουσιασμό, αλλά και με μία απέραντη αγάπη για τους άλλους, είτε είναι πρόσωπα-αρχέτυπα, με στοιχεία ανώτερης συμπεριφοράς, τα οποία προσωποποιούν τη νοσταλγική ανάγκη του ανθρώπου για έναν ουσιαστικό, πρωτόγονο τρόπο ζωής.
Από τις πρώτες σελίδες του βιβλίου διακρίνει κανείς την προσπάθεια να εκφραστούν τα ανθρώπινα πάθη, οι εφιάλτες και οι φόβοι, οι κλειστοφοβικού τύπου περιορισμοί και οι συγκρούσεις χαρακτήρων. Ωστόσο, εκείνο που μένει ως εντύπωση και κυρίαρχη εικόνα είναι τα λυτρωτικά όνειρα και οράματα, καθώς και οι υπεραισθητές εμπειρίες που αποτυπώνουν με τρόπο σχολαστικό την παθιασμένη αγάπη για τον άνθρωπο”. (Μιλτιάδης Παπανικολάου, Καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης – Κοσμήτορας της Φιλοσοφικής Σχολής τον Α.Π.Θ.)

“Με ιδιαίτερη αφήγηση, με εξαιρετική τη χρήση της γλώσσας, ο συγγραφέας τολμά μια δύσκολη κατάδυση στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής χρησιμοποιώντας ακόμα και ακραίες ψυχογενείς καταστάσεις, εμβαθύνει σε συναισθήματα, αναλύει, προβληματίζεται, αμφισβητεί… και περιγράφει έναν κόσμο που στην υπερβολή του παριστά τον ψυχισμό μιας κοινωνίας, ίσως και της δικής μας. Ένα μυθιστόρημα για πολλές αναγνώσεις”. (Ζαΐρα Παπαληγούρα Αν. Καθηγήτρια, Τμήμα Ψυχολογίας, Α.Π.Θ.)
“Καθώς έχουμε σχηματίσει την εντύπωση ότι κινούμαστε σε μια ανεντόπιστη περιοχή αφήγησης εξωτερικών γεγονότων, αισθανόμαστε πως ο εντοπισμός της όχι μόνο δεν αποκλείεται, αλλά και είναι σύμφυτος με το άνοιγμα σε μια αισθησιακή και πνευματική ενδοχώρα, όπου η περιπέτεια υπόσχεται αινιγματικά τη γαλήνη. Ο κ. Χαλκίτης, καθώς χειρίζεται το βιωματικό υλικό μιας αρχετυπικής σχέσης του ζευγαριού με τα ίδια τα μέλη του (τον άντρα και τη γυναίκα), οδηγεί την εκκρεμότητα μιας ασυνήθιστης πλοκής προς τη συναρπαστική έξοδό της, βυθίζοντάς μας σε ένα ατμοσφαιρικό σύμπαν συναισθημάτων, αισθησιασμού και λανθάνουσας ιερότητας.
Το βάθος και η γοητεία της εμπειρίας που προκαλεί η επαφή με τη γραφή αυτού του προικισμένου συγγραφέα δικαιώνουν, ανταμείβοντάς μας, την επιλογή της ανάγνωσης του βιβλίου”. (Παναγιώτης Δόικος, Επίκουρος καθηγητής της Φιλοσοφίας, Α.Π.Θ.)

Η κριτική μας

Γεγονός είναι πως ο θάνατος του Στέλιου Χαλκίτη είναι μια μεγάλη απώλεια για την Ελληνική Λογοτεχνία.
Σε αυτό του το πόνημα η γραφή του συγγραφέα είναι εξαιρετική και ρεαλιστική. Ο ίδιος δεν διστάζει να αναφέρει τα πράγματα με το όνομά τους. Στοχοποιεί με απόλυτη ακρίβεια τα κακώς κείμενα της τότε μικρής, κλειστής επαρχιακής κοινωνίας.
Μέσα από τις κοινωνικές σχέσεις, και ειδικότερα τη σχέση ενός ζευγαριού, προβάλει με μια συναισθηματική χροιά πάντα, τον ιδιόμορφο, πολλαπλό ρόλο της γυναίκας και το πόσο καταπιεστικά αντιμετωπίζεται από το περιβάλλον.
Ολοζώντανες εικόνες, σε ασπρόμαυρο φόντο, με σκηνές που διέπονται από τα «πρέπει» που επιβάλλει το κοινωνικό σύνολο στα μέλη του. Και όποιος δεν εναρμονίζεται σε αυτούς τους κανόνες, περιθωριοποιείται.
Ο συγγραφέας καταδεικνύει την υποκρισία της εκάστοτε κοινωνίας, που δυστυχώς σε πολλά μέρη της Ελλάδας βιώνουμε ακόμα και σήμερα, και συνεχίζει να λειτουργεί εις βάρος της γυναίκας.
Αλλάζει ο κόσμος μας, αλλά έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας. Ειδικά σε ό,τι αφορά τη θέση της γυναίκας.
Το μυθιστόρημα αυτό μας δίνει άφθονο υλικό για σκέψη και προβληματισμό και μας φέρνει αντιμέτωπους με τις δικές μας σκέψεις και θεωρίες.