Από τη μνήμη στην καρδιά

Η Μηλίτσα, ένα όνειρο με μπλε ποδιά και μαλλιά χρυσαφένια. Ένα χαμόγελο σαν το ουράνιο τόξο. Μια μεγάλη καρδιά σαν τα μυστικά αραξοβόλια. Ένα θρόισμα φθινοπωριάτικο στο πίσω σοκάκι με τα δέντρα που φυλλορροούσαν. Ένα τραγούδι που ακουγόταν από ένα παράθυρο ανοιχτό. Η Μηλίτσα, γεμάτη νιάτα και ιδέες, η Μηλιά που περίμενε να πάρει τη σκυτάλη, να βγει ορθόπλωρη στη ζωή, η Λιάνα που ταξίδευε με τις άλλες δύο σαν αποσκευές στη θύμησή της

Μια γυναίκα μόνη ταξιδεύει με το τρένο μια βροχερή νύχτα. Ένα ταξίδι απρόσμενο. Μια απόφαση χωρίς σκέψη. Μια διαδρομή ανάμεσα στο τότε και το τώρα, χωρίς διακριτές γραμμές, χωρίς συνοχή, χωρίς σειρά. Ένα τρένο να τρέχει μπροστά και μια γυναίκα να ταξιδεύει προς τα πίσω, να γίνεται κορίτσι, γυναίκα, μάνα, ερωμένη, να τα ζει όλα ξανά από την αρχή.

Πού θέλει να πάει; Πού θέλει να φτάσει; Η μεγαλύτερη απόσταση που έχει να διανύσει είναι από τη μνήμη στην καρδιά… Θα χει τη δύναμη να παλέψει με τα κύματα που της υψώνει το παρελθόν; Αυτή η πάλη με τα κύματα, το έργο της ζωής της. Κύματα και βράχια κοφτερά και ύφαλοι ύπουλοι κι αέρηδες μανιασμένοι, κι αυτή σκαρί που δεν αλλάζει ρότα, πλησίστια να πλέει κατάντικρυ στον κυκλώνα. Ήταν, λοιπόν, η Μηλίτσα, ζωγραφιά που ξέβαψε; Όχι. Υπόσχεση που ξεχάστηκε; Και πάλι όχι. Μια διαδρομή στον χρόνο, μια ανάπαυλα, μια ανάσα και πάλι συνέχεια. Αυτό ήταν η Μηλιά, μια κίνηση αέναη, μια αύρα, ένας καπνός από τσιγάρο…

Η κριτική μας

Με αυτό του πόνημα ο συγγραφέας μας, μας παρουσιάζει ένα εξαιρετικό ψυχογράφημα.
Πρόκειται για μια έντονα συναισθηματική γραφή, της οποίας τα βόλια βρίσκουν κατευθείαν τη δική μας ψυχή.
Ποια είναι αλήθεια η κεντρική ηρωίδα της ιστορίας μας; Μήπως αντικατοπτρισμός δικός μας; Μήπως κάποιο πάζλ, όπου βρίσκουμε και κομμάτια δικά μας;
Ειδικά όλοι οι γυναικείοι χαρακτήρες της ιστορίας αξίζουν τον θαυμασμό μας, γιατί βρήκαν τη δύναμη μέσα τους, πάλεψαν ενάντια στις αντιξοότητες που συνάντησαν και στάθηκαν στα πόδια τους.
Μέσα από την φαινομενικά “απλή”, αλλά πολύ αληθινή και ανθρώπινη ιστορία της Μηλίτσας – Μηλιάς – Λιάνας, ο κύριος Μητούσης κατάφερε να δώσει το κλίμα μιας ολόκληρης εποχής. Πολύ προσεγμένη, καλοδουλεμένη και δεμένη αφήγηση, και το χρονικό «μπρος-πίσω» γίνεται χωρίς να δημιουργεί οποιαδήποτε σύγχυση στον αναγνώστη, και παρ’ όλο τον όγκο του βιβλίου η ροή του λόγου παραμένει απόλυτα φυσική και κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Μετά τη μέση του βιβλίου πιάνουμε τον εαυτό μας να αυξάνεται η αγωνία μας και να θέλουμε να μάθουμε όσο γίνεται πιο γρήγορα την κατάληξη της ιστορίας.
Το “ταξίδι” της μνήμης της ηρωίδας, δεν είναι μόνο δικό της, αλλά και του αναγνώστη. Κάνει έναν απολογισμό των πεπραγμένων και πιάνουμε τον εαυτό μας να τον κάνουμε κι εμείς μαζί της. Μαζί της θυμόμαστε, εξηγούμε ή προσπαθούμε τουλάχιστον να εξηγήσουμε και να αποκρυπτογραφήσουμε όλα όσα είναι επιμελώς κρυμμένα μέσα μας.
Έχουμε άραγε το ακαταλόγιστο σε όσα κάνουμε; Έχουμε πραγματικά κλείσει όλους τους λογαριασμούς του παρελθόντος για να το αφήσουμε στη λήθη τους; Μήπως κάποια πράγματα όντως δεν έχουν τελειώσει, ή μήπως δεν θέλουμε εμείς να τελειώσουν ή αλαζονικά να τα αναγκάσουμε να τελειώσουν όπως θέλουμε εμείς;
Γιατί πρέπει να συμβεί κάτι σοβαρό στη ζωή μας, που πυροδοτεί σαν διακόπτης τη λειτουργία της μνήμης για να ξεκινήσουμε αυτό το ανελέητο ταξίδι, που διανύει τη μεγαλύτερη απόσταση «από τη μνήμη στη καρδιά»;
Και κακά τα ψέματα, θέλει πολλά κότσια για να καθίσουμε τον εαυτό μας στη θέση του ψυχολόγου και να κρίνουμε τα πεπραγμένα μας.
Συμβουλή μου: το τρένο για αυτό το μαγικό ταξίδι αρχίζει, παρακαλώ επιβιβαστείτε και απολαύστε το!

ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ ΤΟ

ΑΠΟ ΤΗ ΜΝΗΜΗ ΣΤΗ ΚΑΡΔΙΑ
Scroll To Top
Συνεχίζοντας την περιήγηση, αποδέχεστε τη χρήση cookies!