Δεξί κίτρινο λουστρίνι

Βιβλία / Κριτικές / Ελληνική Λογοτεχνία

Κάλυμνος 1934, ιταλική κατοχή. Η Θεμελίνα και η Χριστίνα, συμμαθήτριες και αδελφικές φίλες, μοιράζονται τα πάντα: σκέψεις, όνειρα, φοβίες, τη στοργική μητέρα της Θεμελίνας, ένα ζευγάρι κίτρινα λουστρίνια, που τα φοράνε εναλλάξ, αλλά και ένα φρικιαστικό μυστικό που τις κατατρύχει.

Όταν κάποια στιγμή γίνονται μάρτυρες ενός βιασμού που καταλήγει σε φόνο, έρχονται τα πάνω κάτω στη ζωή τους, αφού δράστης είναι ο Ιταλός διοικητής του νησιού. Λίγο καιρό αργότερα η Χριστίνα εξαφανίζεται, αφήνοντας ως μοναδικό ίχνος το ένα από τα δύο αγαπημένα της κίτρινα λουστρίνια, το δεξί, ενώ η Θεμελίνα με τη μητέρα της ακολουθούν με άλλους συμπατριώτες τους τον δρόμο της μετανάστευσης.

Δεύτερη πατρίδα τους θα είναι στο εξής το Σαλέν ντε Ζιρό, στη Νότια Γαλλία, όπου οι συνθήκες εργασίας στις αλυκές είναι παραπάνω από σκληρές, ενώ όλοι οι ξένοι έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με τον ρατσισμό, τα στυγνά αφεντικά και την απόλυτη φτώχεια.

Νέες φιλίες, έρωτες και μικρές ευτυχισμένες στιγμές κάνουν τον καιρό να περνά γρήγορα, ώσπου ξεσπά ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος και η ζωή της Θεμελίνας αλλάζει προς το χειρότερο. Εγκλήματα, δωσίλογοι, στρατόπεδα αιχμαλωσίας, κρεματόρια, Αντίσταση και ένας έρωτας γεννημένος μέσα στις φλόγες του πολέμου ατσαλώνουν τη θέλησή της για ζωή – ωστόσο… δεν παύει να νιώθει μισή. Μέχρι που ένα κίτρινο λουστρίνι βρίσκεται έξω από την πόρτα της. Ένα βιβλίο για την αληθινή φιλία, τον ρατσισμό και την ξενοφοβία, το παράλογο της βίας και του πολέμου, τον θάνατο και τον έρωτα. Σημείο αναφοράς στην ξέγνοιαστη νιότη και την ελπίδα: ένα ζευγάρι κίτρινα λουστρίνια.

Η κριτική μας

Είναι πάντα μεγάλη μας χαρά να διαπιστώνουμε την πολύ αξιόλογη πορεία που διανύουν μερικοί συγγραφείς και το πόσο πολύ βελτιώνεται και ωριμάζει η γραφή τους. Σε αυτή την κατηγορία θεωρώ πως ανήκει η κυρία Τέκου.
Μας παρουσιάζει ένα υπέροχο, ατμοσφαιρικό νέο βιβλίο, που κινείται χωρικά στο χωριό των σφουγγαράδων στην Κάλυμνο και φτάνει μέχρι τη Γαλλία. Χρονικά ξεκινά από τα χρόνια της ιταλικής κατοχής το 1934 και καταλήγει στη γερμανική κατοχή, μέχρι το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ένα μυθιστόρημα που υμνεί την πραγματική αδελφική φιλία, ένα από τα πιο σημαντικά και καθοριστικά πράγματα στη ζωή του ανθρώπου και όποιος την βιώνει είναι πραγματικά πάρα πολύ τυχερός. Μια τέτοια φιλία μπορεί να γίνει η οικογένεια που ποτέ δεν είχαμε ή μπορεί να μας καταστρέψει από κάθε άποψη.
Γύρω από αυτόν τον άξονα υπάρχει και η συζυγική αλλά και η αγάπη που έχουν τα μέλη μιας οικογένειας και κρατά αυτά τα μέλη δεμένα μεταξύ τους.
Η γραφή της συγγραφέα είναι μεστή, ρεαλιστική αλλά και πολύ καλά δεμένη αφηγηματικά, δεν φλυαρεί, δεν κάνει πουθενά κοιλιά, δίνει μια άψογη εικόνα της κοινωνίας της εποχής, τόσο στην Κάλυμνο, όσο και στη Γαλλία μέσα σε έναν φόντο γεμάτο με πολλά ιστορικά γεγονότα.
Πώς να μην λατρέψει κανείς τους ήρωες της ιστορίας, να συγκινηθεί με όσα αντιμετωπίζουν στη ζωή τους, όσο ζουν στην Κάλυμνο, πώς να μη συμπάσχουμε με τον αγώνα των σφουγγαράδων και με τον αγώνα επιβίωσης σε ένα ξένο τόπο, στη προσπάθειά τους να χτίσουν ένα σπιτικό από την αρχή. Και μην ξεχνάμε τον αγώνα τους ενάντια σε ένα τέρας που έχει άπειρα πρόσωπα, όπως εκείνο της φτώχειας, του ιταλού κατακτητή, της ξενοφοβίας, του ρατσισμού, αυτού που κακοποιεί μικρά αγόρια κλπ.
Στον αντίποδα υπάρχουν τα κίτρινα λουστρίνια. Αυτά συμβολίζουν ότι πραγματικά αξίζει στη ζωή, τη φιλία, την αγάπη και τον έρωτα, την αντίσταση στο κακό, την ελπίδα και την ανθρωπιά.
Στα καλύτερα και πιο δυνατά μυθιστορήματα αυτού του έτους ανήκει και αυτό το πόνημα της κυρίας Τέκου. Αναζητήστε το!