Μέχρι το τέλος του χρόνου

Βιβλία / Κριτικές / Ελληνική Λογοτεχνία

Η Κρυσταλλία, έχοντας χάσει με τραγικό τρόπο τη μητέρα της όταν ήταν παιδί, έχει περάσει τα τελευταία έξι χρόνια της ζωής της απομονωμένη από τους ανθρώπους. Ζει στο δικό της μικρόκοσμο, όπου τα συναισθήματα δεν χωράνε, αφού μόνο πόνο και δυστυχία μπορούν να φέρουν.
Την ίδια στιγμή, ο Κωνσταντίνος ζει μαζί με τη μικρότερη αδερφή του, προσπαθώντας να συνυπάρξει με τα σημάδια που άφησε ο νεκρός πατέρας τους στην ψυχή του, τα οποία όμως τον έχουν κάνει εσωστρεφή, ψυχρό και απόμακρο, ανίκανο να νιώσει οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα εκτός από θυμό και οργή.

Οι ομοιότητες ανάμεσά τους πολλές. Όπως και οι διαφορές τους. Όμως, το κοινό τους όνειρο, ο χορός, στον οποίον είναι ολοκληρωτικά αφοσιωμένοι, είναι εκείνο που θα ενώσει τους δρόμους τους, «προκαλώντας» τους να δουν τι είναι αυτό που υπερτερεί.
Μία σχέση που ξεκινάει από μια μεγάλη και αναίτια κόντρα για να οδηγήσει σε ένα πάθος που με τη σειρά του θα εξελιχθεί σε έναν μεγάλο έρωτα.
«Μέχρι το τέλος του χρόνου» είχαν ορκιστεί ν’ αγαπιούνται. Ήταν το δικό τους «για πάντα». Ωστόσο, μια στιγμή θα είναι αρκετή για να γκρεμίσει όσα με κόπο έχτισαν. Αρκετή για να χωρίσουν οι δρόμοι τους, και να μετατραπεί η αγάπη τους σε μίσος. Κι όμως, όσοι είναι γραφτό να είναι μαζί, το πεπρωμένο τούς φέρνει κοντά, ενώ, μέσα από συμπτώσεις, βρίσκει πάντα τον τρόπο για να τους δοκιμάσει.

Άραγε, η αγάπη είναι αρκετή για να μας κάνει ν’ αλλάξουμε;
Άραγε, μπορεί ν’ αντέξει μέχρι το τέλος του χρόνου;

Η κριτική μας

Αν το διαβάσει κανείς επιφανειακά θα πει «άλλη μια ιστορία αγάπης». Δεν είναι ακριβώς έτσι. Δεν πρόκειται για άλλη μια απλή, παραμυθένια ιστορία αγάπης. Μιλάει για τις σχέσεις ενός ζευγαριού, για μια σχέση καταστροφική, τοξική. Τον Γολγοθά που θα πρέπει να ανέβουν μαζί.
Ξεκινάνε από την ηλικία των 18. Και οι 2 από δυσλειτουργικές οικογένειες, με τους δαίμονες τους, τα μυστικά τους, τις ανασφάλειές τους. Προσπαθούν να τα διαχειριστούν. Το ίδιο συμβαίνει και με αυτό που αισθάνονται. Κάτι πρωτόγνωρο, πολύ δυνατό. Διαπιστώνουν πως δεν μπορούν να είναι χώρια και ορκίζονται πως θα αγαπιούνται «μέχρι το τέλος του χρόνου». Μεγάλη κουβέντα!
Με το ζόρι συνεννοούνται. Σμίγουν μεν και διανύουν μαζί μια πορεία μετ’ εμποδίων. Μια πορεία δύσκολη. Κάτι σοβαρό συμβαίνει, χωρίζουν προσωρινά – ξανασμίγουν. Με όποιο κόστος. Παλεύουν να κοιτάξουν μπροστά. Μια σχέση με τα πάνω κάτω τους. Τους βρίσκουν πολλά. Αγωνίζονται σκληρά για να παραμείνουν μαζί. Θα καταφέρουν όμως;

Μια γραφή μοναδική, έντονη συναισθηματική που στην κυριολεξία σε παρασέρνει. Η συγγραφέας καταφέρνει να μας χώσει από τις πρώτες σελίδες μέσα στην ιστορία, βιώνουμε τα πάντα μαζί με τους πρωταγωνιστές. Χαρακτήρες αληθινοί, πραγματικοί. Χαιρόμαστε, πονάμε, θυμώνουμε, αγανακτούμε, κλαίμε, συγκινούμαστε μαζί τους.
Οι δεύτεροι χαρακτήρες μόνο «δεύτεροι» δεν είναι. Απόλυτα ολοκληρωμένοι. Παίζουν καταλυτικό ρόλο στην πορεία της ιστορίας. Μερικοί από αυτούς ακούγονται σαν τη φωνή της συνείδησης των πρωταγωνιστών.
Δεν υπάρχει μόνο ο έρωτας αλλά και άλλες μορφές αγάπης, όπως η αδελφική, η φιλική, οι οποίες και αυτές σε αυτό το μυθιστόρημα δοκιμάζονται.
Η περιγραφή των σχολών χορού είναι πραγματικά εκπληκτική και αξιοθαύμαστη. Λεπτομερείς και απόλυτα αληθοφανής και πειστική.
Ο όγκος του βιβλίου μπορεί να τρομάξει, αλλά μην ανησυχείτε, η συγγραφέας δεν φλυαρεί σε κανένα σημείο του. Η ιστορία του είναι πολύ καλά δομημένη. Διαβάζεται άνετα, μπορεί όχι ακριβώς μονορούφι (λόγω των πολλών σελίδων του) αλλά κρατάει ασταμάτητα το ενδιαφέρον μας.
Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο αρχίζει κανείς και αναρωτιέται αν πραγματικά αξίζει τον κόπο κάποιος να συνεχίζει να πορεύεται μέσα σε μια τόσο ψυχοφθόρα, καταστροφική, τοξική σχέση. Πόσα πραγματικά μπορεί να αντέξει μια ψυχή;