Ο ΕΡΩΤΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΧΝΙΔΙ, ΜΩΡΟ ΜΟΥ

Η ηρωίδα είναι μια από τις συνηθισμένες περιπτώσεις που έλαβε την πάγια εντολή να σπουδάσει, να γίνει ένα αξιοπρόσεχτο μέλος της αγέλης και, αν είναι δυνατόν, ο αρχηγός της.
Όλα τα άλλα μοιάζανε μόνο με χάσιμο χρόνου.

Κι έτσι βρέθηκε φοιτήτρια στα Εξάρχεια, στα μπαρ, στις καταλήψεις και στη γεμάτη ελπίδες εποχή για επανάσταση, να σπαταλάει τη μοναδική περιουσία του ανθρώπου:
τον χρόνο.

Μην ξέροντας προς τα πού να πορευτεί, κατευθύνθηκε προς έναν έρωτα, που τον λέγανε Βασίλη.
Εκεί πάνω κούμπωσε όλες τις ελπίδες για τα δύσκολα ερωτήματα της ύπαρξης.
Και ένα βράδυ, ανακατωμένη με τη μυρωδιά του δακρυγόνου και του τσιγάρου, άκουγε απαντήσεις από μια ξέμπαρκη, που πριν γίνει αστρολόγος έκανε πιάτσα στη Σόλωνος. «Άκου! Εσείς σε προηγούμενη ζωή ήσασταν αντρόγυνο».
«Σ’ αυτήν μπορείς να μου πεις τι είμαστε;» «Κάτσε, βρε παιδάκι μου, εδώ μάλλον πληρώνεις όσα του ’κανες τότε. Αυτός σε άλλη ζωή ήτανε πολύ πιστός κι εσύ πήγαινες με άλλους και τώρα σε ξεπληρώνει». «Σε ποια ζωή ήμασταν αντρόγυνο;» τη ρώτησε. «Α, πολύ παλιά».
«Πόσο παλιά;» «Μπορεί και στην αρχαία Αίγυπτο».

Το ’κανε εικόνα αυτή στην αρχαία Αίγυπτο να κουβαλάει φαΐ και ο Βασίλης μέσα στον ήλιο να χτίζει πυραμίδες. «Μωρέ, ας είχα εγώ τον Βασίλη σύζυγο πιστό κι ας ήταν και στην αρχαία Αίγυπτο κι ας ήμουνα τώρα μούμια!»
Τόσο πολύ είχε καψουρευτεί.

Όμως, σε μια ιδιαίτερη στροφή του χρόνου επαναστάτησε, από μέσα προς τα έξω, και όχι ανάποδα όπως πρόσταζε η ξεσηκωμένη γενιά της, και άρχισε να ξηλώνει τον παλιό της εαυτό που στριμώχτηκε στις προσδοκίες των άλλων.
Κι ύστερα μεγάλωσε…
Ίσως και να ωρίμασε, και σιγουρεύτηκε πως στη ζωή δεν υπάρχει χαμένος χρόνος. Όσο πάρει στον καθένα για να καταλάβει…

Το βίωμα της ηρωίδας του βιβλίου δεν είναι αυτοβιογραφικό.
Περιλαμβάνεται μέσα η συνισταμένη του ψυχισμού πολλών ατόμων της εποχής εκείνης και περιοχής. Ίσως και πολλών πιτσιρικάδων σε διάφορες γωνιές του κόσμου και του χρόνου…

Σε αυτό το βιβλίο εντέλει εγώ δεν είμαι εγώ, αλλά όλα τα ταλαιπωρημένα πρόσωπα μιας γενιάς σε αναζήτηση της προσωπικής υπαρξιακής ταυτότητας και στο χάσιμο του πιο μεγάλου αληθινού ψέματος.
Του Έρωτα.

Η κριτική μας

Για να είμαι ειλικρινής, όταν έπεσε στα χέρια μου αυτό το βιβλίο και αποφάσισα να το διαβάσω, ήμουν αρκετά δύσπιστη. Ευτυχώς διαψεύστηκα πανηγυρικά. Η αφήγηση της κυρίας Παπαδοπούλου πραγματικά με συνεπήρε, κι αυτό γιατί είναι γεμάτο αλήθειες κι αναφέρεται σε μια εποχή που κάποιοι από μας νοσταλγούμε, ενώ κάποιοι άλλοι θυμόμαστε με πόνο. Όλα τα βιώναμε με μεγαλύτερη ένταση και όλα ήσαν πολύ πιο ξεκάθαρα.
Μπορεί να είναι πολλές διαφορετικές ιστορίες δεμένες σε μια, αλλά είναι τόσο αριστοτεχνικά πλεγμένες μεταξύ τους, που τελικά έχουν την απόλυτη συνοχή της μιας. Ο καθένας μας μπορεί να αναγνωρίσει ένα δικό του κομμάτι, ίσως και περισσότερα, μέσα σε αυτή την αφήγηση. Εγώ πάντως βρήκα το δικό μου.
Η ιστορία αρχίζει να εκτυλίσσεται στην πρωτεύουσα την εποχή της Αντιπολίτευσης. Μια γενιά παιδιών που βρίσκονται στο τέλος της εφηβείας, φοιτητές και σπουδαστές πλέον κάποιων σχολών, με την αυστηρή καθοδήγηση από τους γονείς τους, να σπουδάσουν, να γίνουν κάποιοι, να αποκατασταθούν μετά επαγγελματικά στο δημόσιο, με τη βοήθεια από κάποιο «μέσον» ή όχι. Οι γονείς δηλαδή προσπαθούν να επιβάλλουν στα παιδιά τους τη δική τους εικόνα ενός «πετυχημένου» μέσου Έλληνα.
Τα παιδιά όμως αυτά βιώνουν τη δική τους επανάσταση, αντιδρούν σε ό,τι αισθάνονται πως περιορίζει την ελευθερία τους, εκφράζει το κατεστημένο, το λεγόμενο «σύστημα» και το εκφράζουν όπως και όσο καλύτερα μπορούν. Πολιτικοποιούνται, συμμετέχουν σε διαδηλώσεις, μπλέκουν σε συμπλοκές, συγκρούονται με την αστυνομία, κάνουν καταλήψεις και εν μέσω αυτών, η γειτονιά τον Εξαρχείων κρατά μια εξέχουσα θέση στις συναντήσεις τους.
Και δεν φτάνουν όλα αυτά, …. εμφανίζεται Ο Έρωτας, ο ένας και μοναδικός, η κινητήρια δύναμη της ζωής. Αυτός που μας σημαδεύει όλους ανεξίτηλα και ουσιαστικά δεν τον ξεπερνάμε ποτέ. Κάποιοι όμως τον ερμηνεύουν σαν ένα παιχνίδι, για να του δώσουν μια πιο ανάλαφρη σημασία. Αυτό άραγε, για να αποφύγουν τις ευθύνες μιας σοβαρής συναισθηματικής εμπλοκής; Ή μήπως όντως δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα παιχνίδι;
Μένει σε σας να το ανακαλύψετε! Αφεθείτε να σας παρασύρει η αφήγηση της κυρίας Παπαδοπούλου και δεν θα χάσετε!

ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ ΤΟ

Ο ΕΡΩΤΑΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Scroll To Top
Συνεχίζοντας την περιήγηση, αποδέχεστε τη χρήση cookies!