Όλα τα κακά σκορπά

Βιβλία / Κριτικές / Ελληνική Λογοτεχνία

Το κενό ως απουσία, το κενό ως ησυχία, το κενό ως ανησυχία· το κενό ως φόβος, το κενό ως νόμος· το κενό ως αλλαγή, το κενό ως προσαρμογή, το κενό ως αναμονή· το κενό ως υπερβολικά πολλή ζωή· το κενό ως υπερβολικά πολύς θάνατος. Στα δεκαπέντε αυτά διηγήματα, τόπος είναι ένα σπίτι ή ένα γραφείο, ένα αυτοκίνητο ή ένα λεωφορείο, ένα μπαρ ή ένα νοσοκομείο, ένας δρόμος ή μια ακτή, ένα δωμάτιο ή μια φυλακή. Οι άνθρωποι περιφέρονται στα στενά όρια του τόπου τους κουβαλώντας μέσα τους τη ζωή ή την ανάμνηση μιας ζωής. Δεν μιλούν ποτέ ο ένας στον άλλον· απευθύνονται μόνο στον εαυτό τους, ή σε αυτό που είναι ο άλλος εντός τους. Χρόνος δεν υπάρχει – κι όμως γύρω τους κυλάει φυσιολογικά, φέρνει γεγονότα και συμβάντα, στάσεις και μετακινήσεις, δράσεις και αντιδράσεις, ερωτήσεις και αποκρίσεις. Πραγματικό και μη πραγματικό δεν συγκρούονται ποτέ, μόνο ανταλλάζουν θέσεις. Στην ιστορία καθενός υπάρχει πάντα ένα τέλος. Κι αυτό –θα μπορούσε κανείς να υποθέσει– είναι από μόνο του καλό.

Η κριτική μας

Ένα πολύ ιδιαίτερο, μικρό και κομψό βιβλίο, 15 διαφορετικές και απόλυτα σύγχρονες ιστορίες, που με την πρώτη ανάγνωση πιστεύει κανείς πως είναι λίγο υπερβολικές, αλλά αν το καλοσκεφτεί κανείς, διαπιστώνει πως είναι καθημερινές από ανθρώπους μοναδικούς, όπως ακριβώς είμαστε όλοι μας, που κάτω από μοναδικές για αυτούς συνθήκες και σε διαφορετικούς τόπους καλούνται να διαχειριστούν διάφορες καταστάσεις. Έχουν να διαχειριστούν τόσο απλά και καθημερινά πράγματα όπως την απομόνωση, τον φόβο, τη μοναξιά, την ασθένεια, τον θάνατο, αντιμετωπίζουν με δέος και τρόμο φαινόμενα όπως τον πόλεμο, τη ξενοφοβία, τη ξενιτιά και πολλές φορές καταφέρνουν και ξεπερνούν τον ίδιο τον εαυτό τους, προκειμένου να τα αντιμετωπίσουν, και το αξιοθαύμαστο σε αυτούς είναι, πως δεν παραδίνονται. Έτσι καταφέρνουν και «σκορπούν κάθε κακό», εξ ου και ο τίτλος, ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΚΑ ΣΚΟΡΠΑ.

Χαρακτήρες απόλυτα ανθρώπινοι, άτομα της διπλανής πόρτας, δικοί μας, ίσως και πολύ στενά συγγενικά μας πρόσωπα. Μήπως είμαστε κι εμείς;

Αν δεν έγραφε για αυτούς τους ανθρώπους ο συγγραφέας μας, κανείς μας δεν θα ήξερε κάτι για αυτούς, γιατί έχουμε την τάση να προσπερνάμε ή και να αγνοούμε τις ζωές των μοναχικών, των αδικημένων, των αδύναμων ανθρώπων, κι ας είναι κυριολεκτικά δίπλα μας.

Ο κύριος Πετράκης κατέχει το ταλέντο της «κινηματογραφικής γραφής» και οι ιστορίες του μπορούν να είναι κάλλιστα «ταινίες μικρού μήκους».

Μπορεί να είναι το πρώτο πόνημα αυτού του συγγραφέα, αλλά είναι ένα πολύ όμορφο βιβλιαράκι και μια τονωτική ένεση αισιοδοξίας. Περιμένουμε μια ανάλογη συνέχεια.